|
Προσοχή, δαγκώνει! |
Για αρκετό καιρό η Ιρα με έπρηζε
να αγοράσουμε ένα χάμστερ. Μεταξύ μας τώρα, η ιδέα ήταν δική μου, αλλά
έπρεπε να την λανσάρω σαν δικιά της για να απαλλαγώ από την καθημερινή
φροντίδα που ακούω ότι απαιτούν τα κατοικίδια. Με τεχνικές που έμαθα
βλέποντας το ‘Ιnception’, την έπεισα ότι
εκείνη ήταν που τα ήθελε. Για να γίνω ακόμα πιο πιστικός, ήμουν
αρνητικός στην ιδέα. Τελικά με ‘έπεισε’, λέγοντας μου ότι θα τα ταΐζει η
ίδια και πήραμε δύο (ήταν σε προσφορά).
Ομολογώ ότι έχουν περισσότερη πλάκα από ότι
περίμενα. Ειδικά όταν το ένα απέκτησε την συνήθεια να δαγκώνει την Ιρα
με δύναμη κάθε φορά που προσπαθούσε να το ταΐσει. Το άλλο, επειδή δεν
την δάγκωνε και ήταν και πιο ωραίο (είχε μακρύ και πλούσιο τρίχωμα και
κάθεται όταν το χαϊδεύει), απολάμβανε πιο προνομιακή μεταχείριση.
Περισσότερο φαγητό, μεγαλύτερο κλουβί και μεγαλύτερη ρόδα, καθώς και
πρόσβαση στο δωμάτιο/γραφείο της όταν το έβγαζε από το κλουβί. Το
προνόμιο το απολάμβανε για αρκετό διάστημα, μέχρι που η Ιρα κατάλαβε ότι
το μαύρο ρύζι που έβρισε τελευταία στο πάτωμα της, δεν ήταν ρύζι.